Rozdział III: Słońce, rozświetlające ponure dnie.

Czas powrotu do Hogwartu zbliżał się nieubłaganie. Z każdym dniem Iron odczuwała coraz większy niepokój, chociaż bała się do tego przyznać sama przed sobą. Nie chciała, przede wszystkim, zostawiać Syriusza. Nawet wydawało jej się, że on też nie chce się z nią rozstawać na cały rok. Nie pocieszała ją perspektywa powrotu na święta, korespondowania, nawet potajemnych odwiedzin, do których Syriusz byłby zdolny i które już zapowiedział.

Po prostu bała się, że znów straci ojca. Miała wrażenie, że będąc tutaj, przy nim, będzie mogła go obronić, jeśli na przykład Bellatriks znów zapragnie go zabić…

Głupie pieprzenie, masz szesnaście lat i jeśli ta parszywa wiedźma znów się przyczepi, nie będzie litości.

Poza tym, jej fenomenem było to, że mogła walczyć z dementorami, Śmierciożercami, całym sercem działać przeciwko czarnej magii, znosić długoletnie, psychiczne cierpienia, ale bała się, co powiedzą ludzie w Hogwarcie. Przecież powróci jako córka tego Blacka. Ile procent ludzi wierzy w jego niewinność? I nie chodziło jej tutaj o nią samą, nie bała się opinii o sobie. Chodziło jej, co mówią o jej ojcu.

Był dla niej tak ważną osobą, że była przekonana o tym, że jeżeli ktokolwiek powie o nim coś, co jej się nie spodoba, straci nad sobą panowanie. Przez te dwa lata, za każdym razem, jak słyszała jakąś niepochlebną, mówiąc delikatnie, opinię o swoim ojcu, cudem powstrzymywała złość, żeby nie ujawnić kim dla niej jest Syriusz. Podświadomie wiedziała, że musi to ignorować. Teraz, kiedy każdy czarodziej wie, że Iron jest córką Syriusza Blacka, nie będzie w stanie ukrywać złości.

Zeskoczyła z parapetu, kończąc swoje przemyślenia. Ziewnęła przeciągle i rozejrzała się po pokoju.

Cały czas panował w nim taki sam bałagan. Westchnęła, stwierdziwszy, że nie ma opcji, żeby kiedykolwiek tu posprzątała, po czym położyła się na łóżku i przez dłuższą chwilę bezsensownie wpatrywała się w sufit.

Nie chciało jej się spać. Wahała się tylko – pójść do Harry’ego, czy do Syriusza?

Stwierdziła, że zanim pójdzie do któregokolwiek, odwiedzi nieduży salonik, w którym wszyscy zwykle spędzali wieczory.

Pomieszczenie było, jak wszystkie w tym domu, urządzone bardzo gustownie i bogato, jednak widać było, że dawno nikt tutaj porządnie nie posprzątał i nie naprawił rozpadającego się stolika i fotela.

Kiedy Iron weszła do saloniku, ogień w kominku już dogasał. Prawie nie zauważyła siedzącej w fotelu postaci.

- Iron? – Rozpoznała zachrypnięty głos swojego ojca. – Czemu ty chociaż raz nie możesz przespać nocy w swoim pokoju, tylko łazisz w te i z powrotem…

- Odziedziczyłam nadpobudliwość po ojcu. – Powiedziała, siadając w fotelu obok niego.

Dopiero teraz zauważyła, że na kolanach ma rozłożoną jakąś starą gazetę.

- Co to? – Spytała.

Syriusz odchrząknął, zamrugał oczami, jakby otrząsnął się z jakiegoś transu i podał jej gazetę.

- Trafiłem na to wczoraj, leżało u Moody’ego z innymi starymi gazetami.

- Byłeś u Szalonookiego?!

Machnął ręką.

- Na chwilę. Przeczytaj to.

Był to stary egzemplarz Proroka Codziennego. Syriusz wskazał krótki artykuł, właściwie, była to tylko niepozorna wzmianka.

ŚMIERĆ KOLEJNYCH MUGOLAKÓW

Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać kolekcjonuje kolejne ofiary. Prawdopodobnie to jego poplecznicy są winni zabójstwa trzech mugoli i dwójki mugolaków – Gerge’a Winsona i Anne Hellbrown.

Nie wiedziała, co aż tak poruszyło Syriusza w tej wzmiance. Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, ale jego spojrzenie było jakieś nieobecne.

- Tato? Co się dzieje?

- Jak… oni mogą mówić o Ann, że zginęła… bo jej rodzice byli mugolami. – Jego ton był mieszaniną wściekłości i rozpaczy. – Przecież… Przecież oni ją zabili, bo broniła MNIE!

To ostatnie już wykrzyknął, zerwał się z fotela, przeszedł dwa razy pomieszczenie w te i z powrotem, po czym oparł się o parapet i ukrył twarz w dłoniach.

Nadal nie bardzo go rozumiała. Bardziej się bała, bo każdy przejaw słabości Syriusza ją przerażał, przecież ojciec był dla niej największym wzorem.

- Tato, przecież to było dawno… Tato…

- Ale dopiero teraz do mnie trafiła ta wiadomość! Ja nawet… nawet nie wiedziałem, jak ona zginęła! Przecież ją kocham! Jak ja mogłem się nią nie interesować?! Ja nie wiem nic, nie wiem, kto ją zabił, gdzie jest pochowana! Nic! Przecież… kiedy ja byłem w Azkabanie, ona poświęciła życie, broniąc mnie, a ja teraz… Boże – wplótł dłonie w włosy. – co ona by na to powiedziała…

- Tato… - Jej głos był przeraźliwie niepewny i zachrypnięty. – Mama na pewno byłaby szczęśliwa, gdyby wiedziała, jakim jesteś ojcem… Ty… nie możesz wywlekać takich spraw, bo się psychicznie wykończysz… – Podeszła do niego niepewnie i położyła dłoń na jego ramieniu.

Spojrzał na nią wzrokiem przepełnionym szaleństwem i histerią. Wyglądał tak, jak tuż po ucieczce z Azkabanu.

Iron po plecach przeszedł dreszcz.

- Do kurwy nędzy, jakim ja jestem ojcem? Powiedz mi, jakim? To że przychodzę do córki z ognistą i z nią piję? To jest przejaw tego dobrego ojcostwa? To, że wpadam szał przy córce, że nie potrafię się ogarnąć psychicznie, to też jest przejaw dobrego ojcostwa? – Każde słowo artykułował z przerażającą wściekłością. – Ja… - Znów ukrył twarz w dłoniach. – Sam nie wiem, czy to przez Azkaban, czy przez… cholera wie… ale ja naprawdę sobie nie radzę… Wiesz… czasem myślę, że dla wszystkich byłoby lepiej, jakby jednak Bellatriks mnie zabiła…

- Tato, nie mów tak! – Krzyknęła, a w jej oczach zalśniły łzy. – Syriusz, chciałbyś zostawić mnie samą, bez żadnych pieprzonych krewnych, znowu? LEPIEJ byłoby, gdybym znowu była sama na tym świecie?! Tato… - przełknęła ślinę. Łzy zaczęły płynąc po jej policzkach, zaczynała też tracić głos. – Jeśli chcesz umierać, to nie sam. Albo umierasz ze mną, albo tu zostajesz.

Spojrzał na nią dziwnym wzrokiem.

- Iron, co ty pleciesz? Masz całe życie przed so…

- KTÓREGO NIE CHCĘ ZNOWU SPĘDZIĆ SAMA JAK PIEPRZONY PALEC!       

Syriusz jeszcze na chwilę ukrył twarz w dłoniach, po czym spojrzał na Iron tak przepraszającym wzrokiem, że nie mogła więcej na niego wrzeszczeć. Przytulił ją mocno do siebie, a ona już nawet nie starała się na siłę powstrzymywać łez.

- Przepraszam. – Wyszeptał do jej ucha. – Przepraszam, Iron.

- N-nie mów tak więcej…

- Nigdy. Cholera, Iron, mówiłem, że nie potrafię ogarnąć się psychicznie… - Mówił to już spokojnym tonem kochającego ojca, który był balsamem dla przerażonego serca Iron.

- T-tato… wiesz, że jaki byś nie był, to j-ja i tak będę cię s-strasznie kochać, bo jesteś moim ojcem, k-którego straciłam, a p-później cudem odzyskałam i… - Ale głos już jej się całkiem załamał po wypowiedzeniu tego niezbyt składnego zdania.

Syriusz przytulił ją jeszcze mocniej.

W jego oczach też zalśniły łzy.

Harry leżał w łóżku, gapiąc się w sufit. Tak się akurat złożyło tej nocy, że zostawił uchylone drzwi i słyszał całą kłótnię Syriusza i Iron.

Były momenty, kiedy był gotów interweniować. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Syriuszowi wydaje się, że lepiej byłoby jakby nie żył… Iron, karcąc go za ten tekst mówiła tylko o sobie, nie powiedziała ani słowa o nim, Harry’m. Przecież Syriusz był również jego najbliższym krewnym! Tak samo jak Iron, Harry nie wyobrażał sobie dalszego życia bez ojca chrzestnego.

Nie mogąc zasnąć, zaczął zastanawiać się, bo by było, gdyby to jego ojciec trafił do Azkabanu i z niego uciekł, a Syriusz zginął tak, jak James Potter. Czy wówczas to Iron wsłuchiwałaby się w odgłosy kłótni z nieprzeniknionym żalem w sercu?

Harry nagle poczuł złość na Iron, którą przecież zawsze tak lubił. Dlaczego to jej ojciec nagle cudownie się odnalazł po latach, a nie jego? Dotknęła go kolejna niesprawiedliwość, która dotykaniem go chyba zajmowała się na etat.

Harry skarcił się w myślach za te słowa. Tak musiało być. Iron ma cząstkę szczęścia, nie mogę złościć się na nią za to, że ma ojca.

Zasypiając, wciąż targały nim sprzeczne uczucia.

Iron znów obudziła się z myślą, że nie pamięta, kiedy ostatnią noc przespała w swoim pokoju. Teraz leżała na łóżku swojego ojca, znów przykryta puchatym kocem, a Syriusz spał obok, jak zwykle z głową w poduszce i kruczoczarnymi włosami przysłaniającymi twarz. Leżała z zamkniętymi oczami do czasu, aż Syriusz też się obudził i zapytał.

- Nie śpisz?

- Nie, śpię. – Odparła nie otwierając oczu.

Usłyszała jakiś szelest, cichutko wypowiedziane zaklęcie… i już była cała mokra. Zerwała się z łóżka i zauważyła, że źródłem obfitego, lodowatego strumienia wody jest różdżka Syriusza, który parsknął takim śmiechem, że obudził panią Black, która spokojnie sobie spała w korytarzu.

- SZLAMY! SZUMOWINY!

- Syriusz, ty…

- PLUGAWI ZDRAJCY KRWI!

Jak on się śmieje, to wygląda dwadzieścia lat młodziej, pomyślała Iron, podnosząc różdżkę Syriusza i osuszając prostym zaklęciem łóżko i siebie. Kiedy skończyła, jej ojciec nadal się śmiał, więc ona, żeby przypadkiem nie pozostać mu dłużną, wyczarowała wiadro wody, które wzniosło się w powietrze i niebezpiecznie zachybotało nad Syriuszem. Delikatny ruch jej nadgarstka spowodował, że teraz to jej ojciec był cały mokry.

Uśmiechnęła się triumfalnie. Syriusz wstał szybko i energicznie, i chciał zabrać jej różdżkę, żeby móc się osuszyć, jednak ona nie ułatwiała mu tego, chowając różdżkę za plecami, albo unosząc ją wysoko nad głowę. Po jakimś czasie oboje już się tak śmiali, że nie byli w stanie walczyć. Syriusz padł na łóżko, łapiąc oddech, a Iron opadła na fotel i rzuciła różdżkę swojemu ojcu.

Rodzinka Blacków, pomyślała Iron, w nocy prawie się pozabijają, rano umierają ze śmiechu… taaaak, właśnie tak.

I to właśnie za ten burzliwy i zmienny charakter tak strasznie kochała swojego ojca.

Końcówka sierpnia minęła w zabójczo szybkim tempie. Przez ten czas Syriusz praktycznie nie odstępował Iron na krok, ale ona też od razu go szukała, kiedy traciła go z oczu. Ojciec nie pozwalał jej ani na chwilę stracić uśmiechu z ust, jednak kiedy zostawała sama, nadchodził niepokój. Co powiedzą ludzie w Hogwarcie? Jak Syriusz będzie sam mieszkał na Grimmauld Place? Jak zareagują jej przyjaciele, kiedy pojawi się z tym Syriuszem Blackiem na peronie 9 i ¾? Pan i pani Weasley przekonywali Syriusza, żeby został w domu, że oni odprowadzą Iron, ale on w ogóle nie chciał o tym słuchać.

W przeddzień pierwszego września Harry, Ron i Hermiona nawet nie próbowali ukrywać radosnego podniecenia, spowodowanego powrotem do szkoły. Cały dzień żartowali na temat nauczycieli, zastanawiali się, jaki będzie nowy nauczyciel obrony przed czarną magią, spekulowali, co zwariowanego i totalnie bezmyślnego wymyśli Hagrid w tym roku. Niepokój Iron pogłębiał fakt, że tego dnia Syriusz załatwiał przez cały dzień z Szalonookim jakieś cholernie ważne sprawy Zakonu Feniksa i nie było go przez cały dzień w domu. Kiedy wrócił, akurat na kolację, Iron rzuciła mu się na szyję, jakby nie widziała go przez całe życie. Lekko zdezorientowany odwzajemnił uścisk i spędzili połowę nocy na rozmowach i śmianiu się z byle czego.

- Iron? – Obudził ją głos Syriusza. – Wstawaj, trzeba się zbierać.

Dziewczyna jęknęła i tylko przewróciła się na drugi bok.

- Nie mam sumienia oblewać cię wodą, zwarzywszy na to, że cię nie będę widział do świąt.

- Oh, dzięki, tato…

Zwlokła się z łóżka i udała się do łazienki, gdzie, ociągając się jak tylko się dało, umyła się i ubrała. W swoim pokoju zapakowała ostatnie rzeczy do kufra, zamknęła klatkę z Marycją i z pomocą Syriusza zniosła wszystko do holu. Stali, gotowi do wyjścia, i czekali na pozostałych. Syriusz, widząc smutne spojrzenie swojej córki, przytulił ją, pocałował w czoło i powiedział:

- Iron, do świąt tylko trzy miesiące… Poza tym, będę pisał codziennie. I jeśli spotkasz mnie kiedyś gdzieś w Zakazanym Lesie, to też się nie zdziw.

Ale nawet jego samego te słowa niezbyt przekonywały. Nie chciał rozstawać się z córką tak samo, jak ona nie chciała rozstawać się z nim. Co prawda nie był to pierwszy raz, kiedy Iron rozstawała się z ojcem na czas roku szkolnego. Ale to w te wakacje tak bardzo się do niego zbliżyła i to po sytuacji z Bellatriks Lestrange dostrzegła jak kruche jest ludzkie życie, i jak blisko było tego, żeby straciła ojca raz na zawsze.

- Gotowi? – Artur Weasley znosił z góry razem z Harrym jego kufer, i kiedy zobaczył wzruszającą scenę z udziałem przytulającej się córki i ojca, uśmiechnął się szeroko. Harry był wyraźnie zmieszany i odwrócił wzrok. – Harry gotowy, Fred i George dotrą do dworca z Molly, a Ginny i Hermina już idą. Ron czeka w kuchni od dawna. Pójdą z nami Szalonooki, Tonks i Remus, wiecie, w razie czego…

Po chwili już wszyscy byli gotowi do wyjścia. Na dworzec mieli dojechać wypożyczonymi z Ministerstwa samochodami, które już czekały pod domem na Grimmauld Place. Do pierwszego wsiadła Iron, Harry, Ron i Hermina, a miejsce za kierownicą zajął Syriusz, który przez fascynację mugolskimi motocyklami potrafił prowadzić samochód. W drugim jechał pan Weasley, Ginny, Remus i Moody, a kierowcą była Tonks, która była szczęśliwa posiadaczką mugolskiego prawa jazdy.

Na stację King’s Cross dotarli w niecałe czterdzieści minut. Zaparkowali samochody, wyciągnęli bagaże i ruszyli w stronę tajemniczego peronu pomiędzy dziewiątym, a dziesiątym. Syriusz, widząc smutną minę Iron, otoczył ją ramieniem, a ona objęła go w pasie i szli tak, ciągnąc za sobą bagaże, bardziej przypominając dobre małżeństwo, niż córkę z ojcem.

Dopóki przechodzili pośród grupek rozbawionych mugoli, nic się nie działo. Dopiero na peronie 9 i ¾ liczni czarodzieje nie byli w stanie ukryć swojej reakcji na widok Blacka, który przez tyle czasu uważany był za niebezpiecznego mordercę. Tu i ówdzie dało się słyszeć zduszone okrzyki, szepty, a niektórzy nawet nie zadawali sobie trudu przyciszenia głosu i wyrażali swoją opinię tak, żeby nie umknęła ona uwadze Syriusza.

- Syriusz Black! – Syknęła jakaś niewysoka czarownica, prowadząca za rękę małe dziecko, i oddaliła się od nich prawie biegiem.

- Na brodę Merlina, to ta młoda Black ze swoim ojcem…

- Nie mogę uwierzyć, że po tylu latach w Azkabanie chodzi sobie jak gdyby nigdy nic po ulicy…

- Oboje mają oczy czarne jak smoła i tę żądzę zabijania w nich… - To wypowiedziała piskliwym głosikiem znienawidzona przez Iron nauczycielka wróżbiarstwa, Sybilla Trelawney, która od pierwszej lekcji wróżbiarstwa bała się patrzeć w oczy dziewczyny twierdząc, że czai się w nich jakiś zły omen.

Syriusz starał się, żeby Iron nie zauważyła gniewu na jego twarzy, ale ona doskonale wiedziała, że drażni go to zainteresowanie jego osobą. Już dawno minęły czasy, kiedy słynny Syriusz Black uwielbiał być w centrum uwagi. Stanęli w miejscu i, cały czas objęci, obserwowali, jak czarodzieje żegnają się ze swoimi dziećmi, dając im dobre rady, wręczając jakieś cenne przedmioty, czy po prostu przytulając i całując. Z peronu powoli znikali uczniowie, a pozostawiali sami dorośli czarodzieje. Czarnowłosą dziewczynę, przytuloną do swojego ojca, przerażała perspektywa rozstania z nim i zniknięcia w wagonie. Chciała, żeby ta chwila trwała jak najdłużej.

Przeszył ją dreszcz niepokoju. Doszła do wniosku, że ma jakieś cholernie złe przeczucia. Chociaż wiedziała, że jej przeczucia najczęściej nic nie mają wspólnego z rzeczywistością, to to było wyjątkowo silne.

- Iron, mógłbym tak stać całą wieczność, ale…

- Tato, obiecaj mi, że nic ci się nie stanie i wrócę normalnie na wakacje do naszego domu i będę już zawsze tam będziesz, dobrze? – Powiedziała to nienaturalnie szybko, bo głos zaczął jej się niespodziewanie łamać.

Syriusz przytulił ją mocniej (o ile w ogóle się dało) i powiedział:

- Obiecuję. Nie martw się niczym.

Oczy zaszły jej łzami, ale uśmiechnęła się lekko, odsuwając się od niego i patrząc mu w oczy. Odwzajemnił jej uśmiech i pocałował ją w czoło.

- Nie martw się. - Powtórzył. - Jestem niezbyt zrównoważony, owszem… ale Remus mnie pilnuje, Molly piszczy za każdym razem, jak chcę opuścić kwaterę główną, a magiczne oko Szalonookiego chyba cały czas skierowane jest na mnie… - Spojrzał w stronę Moody’ego. – A ty na siebie uważaj. – Spojrzał jej w oczy. – Nie szalej z dementorami i Śmierciożercami, Voldemorta też raczej unikaj i jeśli gdzieś tam przez przypadek utniesz synowi Malfoya rękę, albo zrobisz mu dziurę w czaszce, to też się nie obrażę.

Iron parsknęła śmiechem. Black, widząc jej poprawę humoru, też szeroko się uśmiechnął.

- Do zobaczenia, tato. – Powiedziała, przytuliła się do niego po raz ostatni i weszła do wagonu. Przez chwilę trzymali się jeszcze za ręce, puścili dopiero wtedy, gdy już do siebie nie dosięgali, kiedy dziewczyna ruszyła w poszukiwaniu przedziału, w którym czekali na nią przyjaciele.

Gdy Iron zniknęła Syriuszowi z pola widzenia, uśmiech natychmiast spełzł mu z ust. Przez dwa miesiące była jego światełkiem w tunelu, słońcem rozświetlającym ponure dnie, wypełniała jego skamieniałe przez Azkaban serce ciepłem, którego dawno, chyba nawet nigdy nie czuł. Pocieszał ją, ale sam niewyobrażalnie cierpiał, że przez najbliższe trzy miesiące prawdopodobnie jej nie zobaczy.

Pociąg odjechał. Syriusz zapragnął być w nim, mieć znowu piętnaście lat, siedzieć w przedziale i wraz z Jamesem i Remusem śmiać się z byle czego, być nieświadomym czekającej go przyszłości.

Lupin chyba wyczuł jego smutek, bo położył mu rękę na ramieniu i powiedział:

- Chciałbyś tam znowu być, prawda?

- Jak nigdy. – Odparł Black.

- Ja też. – Westchnął. – Chodź, Łapo. Napijemy się ognistej…

- Tylko żeby McGonagall nic nie wyczuła, Luniaczku.

Jednocześnie parsknęli śmiechem, przypominając sobie stare, dobre czasy.

~

Tak, jestem ZADOWOLONA :D
Podoba mi się scena kłótni Iron z Syriuszem. Wyszła tak, jak ją sobie wyobrażałam. Tak samo końcówka i smutek Syriusza, (tak btw, ale bym go pocieszała! XD) wszystko, co miałam w głowie udało mi się przelać na papier, klawiaturę właściwie.

Chciałam jeszcze dodać, że jak zapewne zauważyliście, mam nowy szablon, który sama zrobiłam (sic!), ale on jest tylko tymczasowy, bo złożyłam zamówienie na wyimaginowana-grafika.blogspot.com i wciąż czekam.

Niemniej jednak, gdyby ktoś był zainteresowany moimi szablonami, zapraszam na by-satanje.blogspot.com.

To tyle, mam nadzieję, że dobrnęliście do końca :D