Rozdział 5: Nie tylko dla mnie.

Iron odbiła się energicznie nogami od ziemi, dosiadłszy swojej Błyskawicy. Wiatr cudownie rozwiał jej gęste, kruczoczarne włosy. Wzniosła się wysoko ponad boisko do Quidditcha i wypatrywała, aż Harry również wzleci w powietrze. Krążyła, obserwując go z góry. Na chwilę odwróciła wzrok, a chłopak znalazł się obok niej. Przez chwilę tylko się ścigali, zanosząc się śmiechem, później latali dookoła, podając sobie nawzajem kafla. Ich trening polegał na tym, aby tak podstępnie podać sobie kafla, żeby druga osoba go upuściła. Iron była zdecydowanie najlepszą ścigającą w drużynie Gryfonów, ale Harry, nauczony łapać maleńkiego znicza, wiedział, jak złapać piłkę, aby na pewno nie wypadła mu ona z ręki; nigdy też nie usypiał swojej czujności. Trwało to może niecałą godzinę, aż wylądowali na trawie, trochę zmarznięci i zmęczeni, ale przynajmniej odprężeni i rozbawieni.

- No… powiedzmy, że jesteś… trochę niezła w tym lataniu.

- Trochę?! – Iron zamknęła kafla w skrzynce. Harry ją podniósł (skrzynkę, nie Iron) i razem ruszyli przez błonia w stronę zamku. – Mój drogi, ja cię bardzo przepraszam, ale obawiam się, że…

Urwała, zatrzymując się i odwracając natychmiast w stronę Zakazanego Lasu, usłyszawszy jakiś szelest.

- Słyszałeś?

- Co słyszałem?

- No… to.

- Iron, to tylko wia…

- CICHO!

Znów usłyszała jakiś szelest, odgłos łamanych gałęzi i jakby ciche skamlenie.

Teraz razem z Harry’m zamarli, odkładając kufer z akcesoriami do Quidditcha i miotły na ziemię, a wyciągając różdżki.

Teraz już oboje byli pewni – znów usłyszeli szelest liści i czarne, duże zwierzę znikające między drzewami.

- Co to było? – Spytała Iron.

- Jeden Merlin wie, co się czai w Zakazanym Lesie... Chodź.

- Czekaj!

Zwierzę wróciło i spojrzało w ich stronę, jakby czekając, żeby podeszli. Widać było tylko łeb i przednie łapy zwierzęcia, reszta ciała była ukryta w cieniu drzew.

- Czy to jest… - zaczął Harry.

- SYRIUSZ! – Krzyknęła Iron i pobiegła w stronę dużego, czarnego psa, który był jej ojcem.

Gdy tylko zbliżyła się do zwierzęcia, zaczęło radośnie merdać ogonem, a jego ludzkie, czarne oczy rozbłysnęły radością.

- Cześć, tato! – Kucnęła i objęła szyję psa, przytulając się do niego. – Mógłbyś się zamienić w człowieka? Dziwnie mi się mówi do psa „tato”.

Pies machnął łbem w stronę Zakazanego Lasu.

- Chcesz mi powiedzieć, że mamy tam wleźć?

Kiwnął łbem, a jedno, opadłe ucho słodko podskoczyło w górę i w dół.

- Nie chcesz, żeby cię ktoś zauważył, tak?

Wypuścił głośno powietrze, co miało być chyba westchnieniem zniecierpliwienia, znów pokiwał łbem i jeszcze raz wskazał na Zakazany Las.

- No to chodź. Harry!

Chłopak szedł już, taszcząc kufer i dwie miotły. Syriusz, widząc to, podbiegł do niego i wziął w zęby obie miotły. Iron zauważyła, że utyka na prawą, przednią łapę.

- Syr… Łapo, co ci się stało w… łapę?

Harry parsknął śmiechem, a Syriusz szczeknął radośnie, co chyba też miało być śmiechem. Miotły wypadły mu z pyska, ale natychmiast je podniósł i ruszyli za nim poprzez Zakazany Las. Szli przez kilka minut, aż znaleźli się na polance, do której poprzez drzewa przebijały się nawet pojedyncze promyki słońca. Syriusz położył miotły obok drzewa i zamienił się w swoją ludzką postać.

- Cholera jasna – powiedział, patrząc na krwawiącą, prawą dłoń. Iron natychmiast do niego podeszła i zaczęła oglądać dość głęboką ranę. – Musiałem na coś nadepnąć…

Iron wyciągnęła różdżkę i celując w dłoń Syriusza, wypowiedziała zaklęcie, a rana zaczęła się goić w przyspieszonym tempie.

- Dzięki, Iron, jesteś genialna. W ogóle, to cześć! – Przytulił ją, po czym przywitał się z Harry’m.

Iron prostym zaklęciem zamieniła kamień w puchaty koc, na którym usiedli.

- Syriusz, skąd ty w ogóle się tu wziąłeś?! – Spytał Harry, nadal lekko zdezorientowany.

- Aportowałem się rano w Hogsmeade, bo miałem sprawę do jednego starego znajomego…

- Tato, czyś ty zwariował?! – Oburzyła się Iron. – Przecież Dumbledore kazał ci…

- Skarbie, przymknij się. No więc…

- SYRIUSZ! – Krzyknęła dziewczyna zdecydowanie poirytowana. – Przecież Bellatriks może cię szukać, przecież ona chce cię…

- Iron, ja też cię kocham, ale daj mi skończyć.

Dziewczyna wywróciła oczami, wzdychając ciężko.

- No więc później zamieniłem się w psa i stwierdziłem, że chętnie sobie pozwiedzam stare okolice tak, żeby nikt mnie nie zauważył… w sumie, nie miałem planu tu przychodzić, ale jak zobaczyłem z daleka, że ktoś lata nad stadionem do Quidditcha, to stwierdziłem, że tylko moja córka może tak świetnie latać… co zapewne odziedziczyła po ojcu… – dorzucił z szelmowskim, ale żartobliwym uśmiechem - i przyszedłem tutaj. Siedziałem chwilę na skraju lasu i was obserwowałem, i miałem nadzieję, że mnie zauważycie wychodząc, bo nie chciałem szczekać jak jakiś wariat, ale nie spojrzeliście nawet w moją stronę, więc już chciałem sobie odpuścić… widziałem, że wszystko z wami w porządku, a tylko tego chciałem się dowiedzieć.. ale chyba to skamlenie mnie zdradziło.

Spojrzał na dłoń, na której pozostała już tylko cienka, ledwo widoczna blizna.

- Te cholerne, psie odruchy… No nie dało się tego cholerstwa powstrzymać.

- To chyba dobrze! – Stwierdziła Iron. – Byłbyś tuz obok, a ja nawet bym o tym nie wiedziała? Nie zmienia to faktu, że powinieneś siedzieć na Grimmauld Place i…

- Ja tam już kurwicy dostaję! – Krzyknął, ale zreflektował się od razu, odchrząknął i powiedział. – Znaczy… Emm… nie mogę już tam ciągle siedzieć i… Nie, tego nie było, to się wytnie.

Iron i Harry parsknęli śmiechem; Black też się zaśmiał.

- No, to jak tam lekcja ze Slughornem? – Spytał.

- Och, już się w nas zakochał. – Stwierdził ironicznie Harry. – Ja podobno jestem mistrzem eliksirów, a Iron…

- Taaak, podobno jestem tak samo uzdolniona, jak ojciec.

- No bo jesteś! – Żachnął się Syriusz. – A Snape?

- Snape… - Powtórzyli jednocześnie Harry i Iron.

- Chyba lepiej pozostawić to bez komentarza. – Oznajmił Potter.

- Rozumiem. A jak twoja – Syriusz wskazał wzrokiem czoło Harry’ego. – blizna?

- Emmmm… wszystko z nią w porządku.

- Harry. Powiedz. – Syknęła Iron przez zęby.

- Co ma powiedzieć? Co się dzieje? – Łapa wyraźnie się zmartwił.

Chłopak opowiedział o swoich snach, a Iron dodała to, co o tym sądzi; że Voldemort usiłuje osłabić nimi Harry’ego.

- Ale ja się nie dam – powiedział Harry, starając się uśmiechnąć, ale niezbyt mu to wyszło. – To tylko sny.

- Taa… To tylko sny… - Powtórzył Syriusz, jakby bezwiednie.

Nagle usłyszeli trzask łamanych gałęzi i głośne szelesty. Brzmiało to, jakby coś potężnego zmierzało w ich stronę. Całą trójka wstała, trzymając różdżki w pogotowiu.

- Kto tam jest?!

Wszyscy odetchnęli z ulgą, usłyszawszy głęboki i donośny głos Rubensa Hagrida, a zaraz po nim wyzywające szczeknięcie jego brytana, Kła.

- To my, Hagridzie! – Krzyknął Harry.

- Harry? – Na twarzy półolbrzyma malowało się głębokie zaskoczenie. – Iron?! – Teraz wyraźnie go zatkało. – SYRIUSZ?!

Kieł zaczął szczekać. Black spojrzał na niego tak, jakby chciał mu odszczeknąć.

- Co wy tu wszyscy robicie?!

Podszedł do nich, uspokoiwszy psa.

- Syriusz, czyś ty postradał zmysły?! Nie pamiętasz do mówił Dumbleore?!

- Na zasrane gacie Merlina, dacie spokój z tym Dumbledore’m?! – Żachnął się Syriusz.

- No nic, cholibka, chodźmy do mojej chatki, nie będziemy tu koczować jak dzikie hipogryfy… Syriuszu, lepiej zamień się w psa, co by cię żaden skurczysynek z zamku nie dojrzał.

Syriusz spełnił prośbę Hagrida i zaczął się nawzajem z Kłem obszczekiwać. Iron bardzo rozśmieszyła ta sytuacja i pieszczotliwie uszczypnęła swojego ojca w opadające ucho. Ruszyli przed siebie, a Kieł i Syriusz bez przerwy biegali w te i z powrotem.

Hagrid postawił na stole cztery wielkie, cynowe kubki, właściwie spokojnie można było nazwać je wiadrami. Nalał do nich mocnej herbaty i usiadł na największym krześle, jakie można było sobie wyobrazić. Iron bez problemu zmieściła się na jednym krześle z Syriuszem i oparła głowę o jego ramię.

- Jak się miewa Dziobek?

- Świetnie – odparł Syriusz. – latałem… Latał trochę ostatnio.

- Ale chyba nie latasz nim na…

Black uciszył go ruchem ręki, wskazując nieznacznie na Iron, ale ona zdążyła zauważyć, że ojciec coś ukrywa. Natychmiast się wyprostowała i spytała:

- Syriusz gdzieś latał na Hardodziobie?! Co?!

- No, przecież szuka… - Zaczął Hagrid.

- Przymknij. Się. – Wycedził Syriusz.

- Toś ty nie powiedział Iron, że…

- HAGRID, DO CHOLERY!

- No cholibka, ja myślałem, że ona wi! Byłem pewien, żeś jej powiedział, że wi!

Syriusz oparł czoło na ręce.

- Co to ma być, tato?!

- Hagrid, spieprzyłeś sprawę w tym momencie. – Powiedział, kręcąc głową.

- Syriusz, co ty znowu wymyśliłeś? Mało ci ryzykowana życia? – Dorzucił Harry.

- Możesz mi powiedzieć, tato, co ty wyprawiasz?

- No nic takiego…

Zapadło pełne napięcia milczenie.

- Syriusz, powiedz jej, cholibka… powinna wiedzieć.

- MOŻECIE O MNIE NIE MÓWIĆ W TRZECIEJ OSOBIE?! JA TU JESTEM!!!      - Iron zerwała się z krzesła i zaczęła chodzić w te i z powrotem po izbie.

- Iron, uspokój się… - Syriusz jęknął. – Ja po prostu… podróżuję teraz trochę i… eee…

- PODRÓŻUJESZ?! – Ani trochę nie uspokoiło to dziewczyny.

Harry również dołączył do dyskusji.

- Czy ty za mało razy się o śmierć otarłeś, że jeszcze szukasz przygód?!

- Na Merlina, uspokójcie się! Nic mi nie jest!

- Teraz nie! – Krzyknęła Iron. – Ale jak cię Bellatiks dorwie, to już COŚ może się zdarzyć!

- DAJ Z NIĄ SPOKÓJ! – Wrzasnął mężczyzna, wstając. – Co ona może mi zrobić, do cholery?!

- Eeem… nie chciałbym się wtrącać… - Rzucił Harry nieco ironicznie. – Ale… nie wiem… zabić?

To wyraźnie jeszcze bardziej rozwścieczyło Syriusza.

- Wam się wydaje, że jak wyjdę z domu po gazetę, to ona wyskoczy zza krzaka i mnie zabije?!

- Tato, ty nie wychodzisz „po gazetę”! Byłeś dzisiaj w Hogsmeade, przecież to po drugiej stronie kraju!

- DO JASNEJ CHOLERY, IRON, JAK TY NIC NIE ROZUMIESZ! Szukam informacji o twojej matce, robię to też dla ciebie, nie tylko dla siebie!

- Robisz to, żeby uspokoić swoje sumienie. – Iron sama była zaskoczona spokojem, z jakim to powiedziała. – Masz wyrzuty sumienia, bo kiedy ona umierała, ty byłeś w Azkabanie, a ja gniłam w sierocińcu i chcesz teraz uśpić swoje wyrzuty sumienia.

Zapanowała konsternacja. Iron jeszcze NIGDY nie powiedziała tak do swojego ojca. Nie chodziło o to, że się bała; po prostu kochała go tak bardzo, że nie była w stanie powiedzieć o nim złego słowa. Ale to, co powiedziała po prostu samo z niej wypłynęło.

Później wszystko wydarzyło się bardzo szybko. Syriusz obdarzył ją spojrzeniem, w którym nie było wściekłości, nawet najdrobniejszej złości, była rozpacz. Później otworzył drzwi, zamienił się w psa i wybiegł z chatki w stronę Zakazanego Lasu.

- Tato! – Iron ruszyła za nim. – TATO!

Ale zniknął już za drzewami. Oczy dziewczyny wypełniły się łzami.

- Cholibka… To się porobiło…

- Iron… - Poczuła dłoń Harry’ego na ramieniu. – Nic mu nie będzie…

Łzy zaczęły płynąć strumieniami po jej policzkach. Harry przytulił ją mocno do siebie. 

Jego córka. Najważniejsza osoba w jego życiu. Najgorsze było to, że miała rację.

Chciał uciszyć swoje sumienie. Budził się z myślą, że zmarnował życie nie tylko sobie; zmarnował życie Ann, połowę życia Iron. A wszystko przez jego naiwność i pieprzony honor. Przez to, że zaufał plugawemu zdrajcy. Bo był jego wieloletnim przyjacielem, więc jakże mu nie zaufać?

Biegł przez Zakazany Las w postaci psa przez kilka godzin. Mijał dziwne stworzenia i potwory, które raczej nie zwracały na niego uwagi. Już świtało, kiedy zwinął się w kłębek pod jakimś drzewem i zasnął.

Czuł się znów jak po ucieczce z Azkabanu. Targały nim jeszcze większe wyrzuty sumienia; nie mógł od razu powiedzieć Iron, na czym polega sprawa? Przecież mówił jej wszystko… Miała dokładnie taki charakter, jak Ann – doceniała szczerość i prawdę, nawet, gdy była najbardziej bolesna. Zrozumiałaby to… Była jego córką, znała go, jego charakter, jak nikt! Nie była tępą gówniarą, której ojciec był potrzebny do wyciągania od niego złota. Iron była najważniejszą osobą w jego życiu, była jego przyjaciółką i sensem życia…

- Ale… d-dlaczego on nie chciał mi o tym powiedzieć?… - Iron przesiedziała całą noc w pokoju wspólnym, głównie płacząc. Harry nie pozwolił jej, żeby została sama, więc siedziała skulona na fotelu, a on leżał na kanapie obok, co chwila przysypiając na jakiś czas, czego Iron na szczęście nie widziała.

- Wiedział, że tak zareagujesz. – Harry powtarzał te słowa jak mantrę, gdy jego przyjaciółka wciąż powtarzała to samo pytanie.

- Ale… ale jak ja mogłam tak mu powiedzieć… - Ukryła twarz w dłoniach. – Przecież to jest m-mój ojciec… jeśli mu się coś stanie?!...

- Iron, nie zadręczaj się tak…

- Jak mam się nie zadręczać?!

- Do cholery, to jest mój ojciec chrzestny, też się martwię! – Żachnął się Harry. – I jakbym był bardziej chamski, to ciebie bym o to obwiniał!

Spojrzała mu w oczy.

- Dzięki, Harry, ty też będziesz przeciwko mnie?

- Nie… Nie, nie to miałem na myśli… Przepraszam… - Westchnął. – Wyślijmy do niego list, nie wiem, spytajmy się Hermiony jak zrobić gadającego patronusa, cokolwiek… Żeby z nim porozmawiać…

- Sądzisz, ze on teraz będzie chciał z nami rozmawiać? Po tym, co mu nagadałam? Ale… ale jak ja mogłam mu tak powiedzieć...

I znowu to samo.

- Cyziu?

- Bellatriks.

Dwie kobiety ucałowały się w oba policzki i ruszyły szybkim tempem. Wiatr rozwiewał ich płaszcze. Stukot obcasów ich butów rozchodził się echem w wąskiej uliczce. Rozpoczynał się kolejny, deszczowy dzień.

Narcyza i Bellatriks dotarły do małego, trochę obskurnego baru. Usiadły przy wolnym stoliku, złożyły zamówienie i spojrzały sobie w oczy.

- Czegóż ode mnie chcesz, Bello?

Lestrange przełknęła ślinę; w jej oczach zapłonęło podekscytowanie.

- Czarny Pan zlecił mi misję.

Trudno było jej ukryć zadowolenie z siebie.

- Muszę dostać się do Iron Black, porwać ją i torturować.

- Żeby…?

- Ten głupi Potter jest w niej zakochany! – Parsknęła opętańczym śmiechem. – W ten sposób ściągniemy go do Pana, żeby mógł go zabić! To ja na to wpadłam! Ja!

Narcyza milczała przez chwilę.

- Bello, jesteś naiwna. Myślisz, że Czarny Pan nie wie, czemu chcesz to zrobić?

Uśmiech spełzł z twarzy czarnowłosej kobiety.

- Niby czemu?

- Iron Black to córka Syriusza. To jego chcesz zabić, nie zależy ci na misji dla Czarnego Pana.

- Zamknij się, Cyzia! – Rozejrzała się nerwowo dookoła. – Robię to dla Czarnego Pana! Nie oszukuję mojego władcy! On wie, że jestem najwierniejszą…

- Ale myślisz o korzyściach dla ciebie.

Prychnęła.

- Tak, chcę zabić tego zdrajcę krwi, tak jak zabiłam jego szlamę piętnaście lat temu… tę jego pieprzoną córeczkę też bym chętnie zabiła… ale wypełniam misję Czarnego Pana! Chodzi mi o Pottera!

- To ty…

- Tak, to ja zabiłam Anne Hellbrown! – Bellatriks rozsiadła się na krześle i odpowiedziała lekceważąco. - Cholerna szlama mojego pieprzonego kuzyna… zasługiwała na to. Żałuję, że jeszcze bardziej nie dostała przed śmiercią!

- Dobrze, Bello, ale dlaczego mnie tu ściągnęłaś?

Bellatriks pochyliła się w stronę siostry, rozejrzawszy się, czy nikt ich nie obserwuje.

- Potrzebuję Draco.

Narcyza zmarszczyła brwi.

- Dlaczego?

- Musi mi pomóc! Musi mi pomóc porwać Iron z Hogwartu…

- Nic nie musi, Bello! Nie po to Severus złożył Wieczystą Przysięgę, żebyś teraz werbowała mojego syna do misji Czarnego Pana!

- Ciszej, Cyźka! – Bella znów rozejrzała się dookoła; nikt nawet nie spojrzał w ich stronę. – On ma tylko wyprowadzić gdzieś tę gówniarę… resztą zajmę się ja… może podczas wyjazdu do Hogsmeade? Zaprowadzi ją do Wrzeszczącej Chaty, a ja wtedy…

- Nie chce tego słuchać. – Narcyza Malfoy wstała. – Mój syn nie będzie…

- Dobrze! – Bellatriks też wstała. – Wcale nie jesteś mi do tego potrzebna! Sama z nim to załatwię!

I, nie czekając na odpowiedź siostry, wyszła, rozmyślając nad planem dostania się do Zakazanego Lasu i spotkania z Draco.